Μαρία Φουντουλάκη

Καθηγήτρια Ελληνικών Υπεύθυνη σπουδών στο Κέντρο ελληνικής γλώσσας “Λέξις” στα Χανιά

Γεννήθηκε και έζησε στην Αθήνα μέχρι τα 18 της. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της, αποφάσισε να ζήσει στα Χανιά, τόπο καταγωγής της αλλά και τόπο αγαπημένο! Δούλεψε ως φιλόλογος στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης για μερικά χρόνια, ενώ από το 1998 διδάσκει την ελληνική ως ξένη ή δεύτερη γλώσσα σε ξένους και ομογενείς στα Χανιά. Από το 2000 μέχρι σήμερα εργάζεται σχεδόν αποκλειστικά ως καθηγήτρια και υπεύθυνη σπουδών στο Κέντρο ελληνικής γλώσσας “Λέξις ”στα Χανιά, του οποίου υπήρξε και ιδρυτικό μέλος. Επιπλέον έχει εργαστεί σε σχολεία του Νομούδιδάσκοντας την ελληνική γλώσσα σε παιδιά μεταναστών μέσω προγραμμάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει ολοκληρώσει με επιτυχία το πρόγραμμα “Διαδρομές “ που αφορά στην επιμόρφωση διδασκόντων της ελληνικής ως ξένης ή δεύτερης γλώσσας. Από το 2015 έχει ξεκινήσει μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα τη διδασκαλία της ελληνικής ως ξένης γλώσσας, το οποίο προσφέρεται από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας στη Θεσσαλονίκη. Ενδιαφέρεται για κάθε νέα μορφή διδασκαλίας στην οποία εμπλέκεται ο πολιτισμός σε κάθε του έκφραση, θεωρώντας το ζωτικό συστατικό στην εκμάθηση της γλώσσας.

Οι «Φωτεινοί Φάροι» της εποχής μας!

Η Ελλάδα που αγαπώ και που πάντα θα επιστρέφω είναι η Ελλάδα των ανθρώπων που κρατούν ζωντανή τη σοφία αυτού του τόπου μέσα τους, χωρίς να ορθώνουν εμπόδια ,αλλά βρίσκοντας λύσεις με τόλμη και φαντασία εκεί όπου φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο! Αυτοί που κρατούν τα ανθρώπινα ιδεώδη πολύ ψηλά , είναι οραματιστές και κάνουν θαύματα!

Δεν αρκούνται στα τυπικά τους καθήκοντα αλλά οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο και πολεμούν με το δικό τους προσωπικό τρόπο γι’ αυτό ,αθόρυβα !

Ο δάσκαλος που με μόλις δύο χρόνια εμπειρία διορίστηκε στο δημοτικό σχολείο του ορεινού χωριού “Φουρφουράς” Ρεθύμνου και έφτιαξε το“ Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων”!

Ο Άγγελος Πατσιάς αποφάσισε μέσα σε δύσκολες συνθήκες να βρει τον τρόπο να μάθει στα παιδιά πράγματα ,αντιμετωπίζοντας τα ως ανθρώπινες οντότητες συνολικά και ανοίγοντας δρόμους για να αναπτύξουν το συναισθηματικό τους κόσμο εκτός από το σώμα και το μυαλό τους. Στο σχολείο οι δράσεις ήταν προσανατολισμένες προς τη φύση, την τέχνη , την παράδοση και ανοιχτό στην κοινωνία! Δημιούργησαν μέχρι και διαδικτυακό τηλεοπτικό κανάλι και μουσείο προφορικής ιστορίας! Τα παιδιά στο ρόλο δημοσιογράφου έπαιρναν συνεντεύξεις από τους κατοίκους της περιοχής συλλέγοντας στοιχεία για την ιστορία του τόπου τους. Το πείραμα πέτυχε!

Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα ανθρώπου που ξεπέρασε τα τυπικά του καθήκοντα και πέτυχε να δώσει μια νέα διάσταση στο ρόλο του σχολείου!

Η μαυροφορέμενη γυναίκα που το 1952 άναβε κεριά στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών στα Χανιά ενώ η ίδια είχε χάσει τον άνδρα της στη Μάχη της Κρήτης και το γιο της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία το 1943, όταν ρωτήθηκε από τον Γερμανό συγγραφέα που βρέθηκε στο νεκροταφείο γιατί το έκανε ,του απάντησε πως :”Σίγουρα κάποια άλλη μάνα θα άναβε το καντήλι στη μνήμη του δικού της παιδιού στη Γερμανία”. Η γυναίκα αυτή με απλά λόγια ,αμεσότητα και σοφία διατύπωνε το δικό της αντιπολεμικό μήνυμα,ξεπερνώντας τα στενά όρια του ρόλου της!

Από το ρόλο της Ελληνίδας μάνας είχε περάσει στο ρόλο της οικουμενικής μάνας που συναισθάνεται τον πόνο από τις πληγές του πολέμου απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται.

Πατέρας Αντώνιος,Αγ. Γεώργιος Κολωνού ,Αθήνα

Ο πατέρας Αντώνιος ,o ακτιβιστής ιερέας που με δύναμη ψυχής πριν από δεκαοχτώ χρόνια στην ενορία του στον ‘Αγιο Γεώργιο Κολωνού, άνοιξε μια αγκαλιά στα κακοποιημένα παιδιά “πρόσφυγες της ζωής“ αλλά και του πολέμου στη συνέχεια , χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από εκκλησία και κράτος και κόντρα σε πολλές αντιδράσεις .Mε τη βοήθεια αποκλειστικά εθελοντών έφτιαξε την “Kιβωτό του κόσμου” και έσωσε πολλές παιδικές ψυχές!

Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι από διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας ,κυρίως δε από τα νησιά μας, που με την ίδια μεγαλοψυχία και ανθρωπισμό που ξεπερνά φυλετικές διαφορές και ιδεολογίες κάθε είδους , πρόσφεραν στους “θαλασσοπνιγμένους” πρόσφυγες και μετανάστες κάθε δυνατή βοήθεια μέσα στην πιο δύσκολη κρίση για τη χώρα, χωρίς να κάνουν δεύτερες σκέψεις ! Kι όλα αυτά την ώρα που η πολιτισμένη Ευρώπη σφύριζε αδιάφορα και παρέμενε αδρανής. Μήπως είναι οι μνήμες που κουβαλούν στο DNA τους;

Ίσως! Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι περισσότεροι Έλληνες κουβαλούν μνήμες προσφυγιάς και μετανάστευσης.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πολλοί άλλοι ακόμα αφανείς ήρωες, αποτελούν τους φωτεινούς φάρους της σκοτεινής εποχής μας,και πηγή έμπνευσης και ελπίδας για το μέλλον!